Her zaman yürüyüş yapmayı sevdim ve ne şanslıydım ki önce okuduğum sonra çalıştığım semt paha biçilmez bir yürüyüş alanıydı: Eminönü.
Sabahı, günü, akşamı başka bir yer. Senelerce hiçbir şeyi ıskalamamaya çalışarak yürüdüm Eminönü sokaklarında.
O zamanlar “yol görgüsü” diye bir kavramdan habersizdim ama şimdi anlıyorum ki tam da bu kavrammış deneyimlediğim.
Şehrin arka sokaklarına ya da kalabalık caddelerine karışarak - kıra bayıra sardırmak da olur- yürümek. Acele etmemeye çalışarak. Durup arada bir derin bir nefes alarak. Merakla ve dikkatle bakmak, etrafı incelemek, keşfetmek, anlamaya çalışmak ama çaktırmadan.
Bu sade ve zevkli eylem; dünyanın yapısı içinde yerini bulma, başkalarıyla olan bağını sorgulama kaygısı uyandırır ve ayaklar işlemeye başlayınca kafa da çalışmaya başlar, düşünceler berraklaşır.
Gördükleriniz üzerinden ayıklar, bağlantılandırır, benzetir, çözümler, eleştirir, eşleştirir, karşılaştırır, kümelendirir, neden-sonuç ilişkisi kurar, sentezler, sınıflandırır, sıralandırır, çıkarımlar yaparsınız.
Derin düşünmektir bu. Akıl yürütmede yanihis, bilgi ve bağlantı kurmada derinleşmek de diyebiliriz.
Yazmak isteyip de yazamayanların en yaygın şikayeti, şahane fikirlerini derleyip toplayıp kağıda dökememektir.
Bu problemi aşmanın en somut yöntemi yol görgüsü kazanmaktır bence. Yazmaya başlamadan önce düşünmeyi öğrenmek lazım. Düşünmek, yazmanın ilk adımı.
Yürüyüş yapmayı alışkanlık haline getirin ki yüzeysel düşünmeden derin düşünmeye geçebilesiniz.
Yazarken tıkandığınızda da ara verip yürüyüşe çıkmanızı öneririm. Göreceksiniz dönüşte oturup bir solukta yazacaksınız.
İyi yazmak için iyi düşünmek, iyi hissetmek ve iyi ifade gerekir. Bu hem zeka, hem
ruh, hem zevk sahibi olmayı gerektirir.
Yürüyerek dünyaya açılın, hem dış dünyaya hem de içinizdeki dünyaya. Göreceksiniz daha kolay yazacaksınız.
Ayrıca ayakta duramayacak kadar yorulduktan sonra yenilen bir yemeğin, çekilen bir uykunun tadını da sadece yürüyüşçüler bilir.
Yazan: Hatice Gülcan Topkaya
